Miód pszczeli jest naturalnym produktem wytwarzanym z nektaru kwiatowego lub spadzi. Soki nektaru bądź spadzi są zbierane przez pszczoły, następnie przerabiane w ulu i wzbogacane w substancje wytwarzane przez pszczoły (m.in. enzymy ). Dzięki pracy pszczół miód stopniowo dojrzewa i jest składowany w zasklepionych plastrach pszczelich.
Dobry miód pszczeli wcześniej czy później krystalizuje się. Krystalizacja przebiega w miodach wiosennych szybko, bo już w kilkanaście dni po miodobraniu. Przyczyną tego jest zwiększona ilość glukozy. Dłużej nie krystalizują się miody z większą zawartością fruktozy, jak np. miód akacjowy. Krystalizacja miodu nie zmienia jego wartości odżywczo-leczniczych, lecz tylko konsystencję. Miód krystalizując jaśnieje np. płynna ciemna spadź robi się jasno - szaro - zielona.
Miód skrystalizowany (krupiec) można doprowadzić z powrotem do płynności (patoki), bez utraty jego cennych właściwości, wolno podgrzewając go do temperatury 42 stopni C.
W składzie miodu dominują cukry proste – glukoza i fruktoza, które są wchłaniane w układzie pokarmowym bezpośrednio do krwi. Tam, w zależności od potrzeb są przetwarzane w energię lub odkładane w wątrobie w postaci glikogenu. Spożycie miodu rozpuszczonego w wodzie przyśpiesza detoksykację, obniżając szkodliwe działanie alkoholu bądź nikotyny i chroni przed działaniem zanieczyszczonego środowiska. Miód jest 25% słodszy od cukru i zawiera mniej kalorii.
Skład miodu pszczelego
Miód pszczeli zawiera wiele cennych substancji o właściwościach prozdrowotnych m.in. duże ilości łatwo przyswajalnych cukrów prostych, kwasy organiczne, enzymy i sole mineralne (m.in. sole wapnia, potasu i magnezu), a także substancję hamującą rozwój drobnoustrojów, inhibinę. Skład chemiczny zależy od rodzaju nektaru lub spadzi, sposobu wydobywania miodu z plastra oraz stopnia dojrzałości. Węglowodany należą do związków reprezentowanych w miodzie w największej ilości. Dominują cukry proste. Miód zawiera ponadto niewielką ilość witamin z grupy B, w tym B1,B2, B6, kwas foliowy, kwas nikotynowy i kwas pantotenowy. W miodzie znajduje się najwięcej potasu, fosforu, magnezu i wapnia. W nieco mniejszych ilościach występują żelazo, krzem, siarka, miedź, fluor, cynk i mangan, a także biopierwiastki takie jak chrom, brom.
Powstawanie miodu
Pszczoły tzw. zbieraczki, pobierają nektar z kwiatów, do którego dodają pierwsze enzymy, a następnie przynoszą go do ula. Nektar ten przekazują pszczołą ulowym, którym za zadanie jest wzbogacić go w aminokwasy, kwasy organiczne, białka i enzymy, które rozkładają wielocukry na cukry proste. Po tym zabiegu robotnice w ulu roznoszą nektar po wielu komórkach. Miód ten zawiera dużo wody, który sprzyja rozwojowi drożdży i fermentacji. By zapobiec temu, robotnice, gdy zapełnią plaster, wentylują go skrzydełkami, dzięki czemu tworzy się prąd powietrza w ulu, który sprawia, że woda odparowuję. Gdy już dojrzeje miód, jest on zasklepiany, czyli komórki są zamykane cienką warstwą wosku, który jest nakładany przez robotnice. Taki plaster później jest już gotowy do wyjęcia z ula i można go odwirować w miodarce.
SPOŻYWANIE I DAWKOWANIE MIODU:
nie zaleca się podawania miodu niemowlętom do 1 roku życia
dzieci 1-2 lat 7g dziennie
dzieci 2-6 lat 10-20 g dziennie
dzieci 6-12 lat 30-50 g dziennie
młodzież i dorośli 60-150 g dziennie
PŁASKA ŁYŻECZKA DO HERBATY = około 5 g miodu
ŁYŻKA STOŁOWA = około 20 g miodu
Miód można spożywać łyżeczką - dobrze wpływa na gardło, przełyk, żołądek. Jego działanie bakteriobójcze wzrasta gdy jest rozpuszczony w wodzie (1-2 łyżeczek miodu w szklance letniej przegotowanej wody i zostawić pod przykryciem w ciemnym miejscu w temp. pokojowej na 1-2 godzin.
